กาพย์ยานี ๑๑
มีทองเท่าหนวดกุ้ง นอนสะดุ้งจนเรือนไหว
ชี้นกบนปลายไม้ ตามใจปากลำบากท้อง
เข้าเถื่อน อย่าลืมพร้า ฝนสั่งฟ้าปลาสั่งหนอง
ไม่มีปี่มีกลอง ยิ้มด้วยปากถากด้วยตา
เป็นไงบ้างเห็นหรือยังว่าคนสมัยก่อนเก่งแค่ไหนสามารถเรียงร้อยถ้อยคำเป็นคำกลอนได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น